معنا در شعر عربی: از توصیف تا تولید

 معنا همچون فرم در شکل­گیری متن شعر و ادبیّت آن نقش بسزا دارد؛ با این تفاوت که در شعر مدرن نقش معنا و ابداع در آن، از اهمیت بیشتری برخوردار است و ابداع معنایی شاعر نیز زمینة گسترده‌تری دارد. نگارنده در مقالة پیش­ رو به دنبال تحلیل نقش معنا در تمایز متن شعر از متون غیر ادبی است و در این زمینه سعی داشته است به صورت مقایسه­ای معنای وصفی (اغراض شعری) و تولید معنا (معناسازی شاعر) را تحلیل کند. مقالة حاضر بر مبنای این فرضیة کلی که عدم تولید معنا از سوی شاعر به سادگی فرم و کاهش فاصلة شعر از نثر منجر می‌شود، به نتایجی رسیده است؛ از جمله این که متون توصیفی قدیم و متون گزارش­وار (روایی) جدید از پیچیدگی به دور هستند و دستخوش وضوح در فرم شده­اند. میزان تمایز زبانی این گونه آثار از زبان معیار کاسته شده است و به جهت آن، شاعر ابداع خود را بیشتر متوجه فرم می‌کند، اما متون رئالیستی مدرن که از روش‌های مختلف زبانی بهره می‌گیرند و همچنین متون درون­گرا، از زمینة معناسازی بیشتری برخوردارند و ابداع شاعر علاوه بر فرم، در معنا نیز زمینه­های گسترده­ای به خود می‌گیرد.